مطالعه و بررسی اثر محیط واکنش در دو حالت خشک و متراکم بر میزان انتقال حرارت و محصول‌دهی راکتورهای بسپارش فاز گازی

افزایش میزان انتقال حرارت از بستر راکتورهای فاز گازی تولید پلی‌الفین، به عنوان راهکاری برای افزایش حجم تولید راکتورهای موجود مطرح است. کارکرد راکتور فاز گازی در حالت عملیاتی تراکمی به عنوان روشی موثر در افزایش میزان انتقال حرارت، مسلتزم انتخاب درست عامل تراکمی است. عامل تراکمی مناسب، علاوه بر افزایش ظرفیت حرارتی گاز گردشی با افزایش حلالیت گاز در ذره بسپار در حال رشد، و در پی آن افزایش غلظت موضعی اتیلن، سرعت واکنش را نیز افزایش می‌دهد. نوع و میزان عامل القای تراکمی (جزءِ قابل تراکم گاز گردشی)، بر میزان افزایش سرعت بسپارش، جذب حرارت، خواص محصول و هیدرودینامیک بستر موثر است؛ درنتیجه چالش مطرح در این مورد، دستیابی به شرایط بهینه کاربرد عامل القای تراکمی است. مباحث ترمودینامیکی و ارائة مدل فرایندی با قابلیت پیشگویی سرعت بسپارش در شرایط عملیاتی مختلف می‌تواند موضوع مطالعات آتی در این زمینه باشد